Szlaki proste
Są to najczęściej szerokie drogi wiodące dnem dolin, które ze względu na łatwość terenu są najbardziej uczęszczanymi szlakami. Mogą nimi spacerować nawet matki z małymi dziećmi w wózkach. Przykładem jest szlak przez Dolinę Kościeliską, Dolinę Chochołowską czy asfaltowa droga do Morskiego Oka. Istnieją jednak również wysokogórskie odcinki szlaków, które niewiele odbiegają od tej charkterystyki. Przykładem jest ścieżka wiodąca przez grań Czerwonych Wierchów, poprowadzaona na wysokości ponad 2000 m n.p.m.
Szlaki o średnim stopniu trudności
Są to szlaki górskie łatwe, na których nie występują trudności techniczne lub trudności te mają znikomy charakter. Poziom nachylenia zbocza zazwyczaj zapewnia komfort osobom obarczonym umiarkowanym lękiem wysokości. Na szlakach tych nie występują sztuczne ułatwienia w postaci łańcuchów i klamr lub urządzenia te występują w bardzo niewielkiej ilości. Przykładami tego typu szlaków są trasy do Doliny Pięciu Stawów, na Halę Gąsienicową, Kasprowy Wierch czy większość szlaków położonych w Tatrach Zachodnich.
Szlaki trudne
Trasy o najwyższym poziomie trudności wymagają pewnego doświadczenia górskiego i obycia ze skalnym terenem. Są to najatrakcyjniejsze szlaki tatrzańskie oferujące elementy wspinaczki skalnej - najczęściej z użyciem sztucznych ułatwień (łańcuchów, klamr, drabinek). Na szlakach tych należy zachowywać szczególną ostrożność, gdyż duża stromizna (ekspozycja) oznacza niebezpieczeństwo upadku w przepaść. Jeżeli masz lęk wysokości, nie powinieneś wybierać takich tras. Szlaki te powinno się wybierać tylko w sprzyjających warunkach - gdy nie ma śniegu i podłoże jest suche. Do najtrudniejszych szlaków należą: trasa na Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem, Orla Perć (odcinek Zawrat - Kozi Wierch i Skrajny Granat - Krzyżne) i podejście na Kozią Przełęcz od Doliny Pięciu Stawów. Trudnymi szlakami są także podejścia na Rysy, Zawrat od Hali Gąsienicowej i kilka innych tras w Tatrach Wysokich. Szlaków o tej skali trudności nie ma w polskiej części Tatr Zachodnich.
