Roślinność
Roślinność Tatr ukształtowana jest zgodnie z rozkładem pięter klimatycznych uwarunkowanych wysokością. Obszary położone do około 1550 m n.p.m. to zalesiony obszar reglowy dzielący się na regiel dolny (do 1250 m n.p.n.) i regiel górny. W obu obszarach dominującym gatunkiem jest świerk, przy czym w reglu dolnym spotkać można również sporą ilość drzew liściastych.
Obszary leżące między 1550-1800 m n.p.m. to piętro subalpejskie porośnięte kosodrzewiną. Między 1800 a 2200 m n.p.m. zanika kosodrzewina, a zbocza górskie porastają hale, czyli łąki wysokogórskie tworzące piętro alpejskie.
Zarówno piętro alpejskie, jak nieco niżej położone polany charakteryzują się bogactwem gatunków roślin kwiatowych o niezwykle ciekawych kształtach i kolorach. W obszarze łąk wysokogórskich spotkać można bylinę o nazwie sit skucina, która jesienią przybiera czerwono-rdzawy kolor. Od barwy tej rośliny wzięła się nazwa Czerwonych Wierchów.
Powyżej piętra alpejskiego, na wysokości ponad 2200 m n.p.m. powoli zanika roślinność, a krajobraz przybiera skalny charakter tworząc piętro subniwalne. Mimo surowości tego piętra, między turniami można spotkać gdzieniegdzie porastające je rzadkie trawy i rośliny kwitnące. Piętro niwalne, czyli warstwa wiecznego śniegu i lodu nie występuje w Tatrach.
Niezwykłą, choć sezonową atrakcją Tatr są krokusy (szafran spiski), które wiosną, gdy na tej wysokości ustąpią już śniegi, porastają polany górskie w części reglowej. Polany te (jak Polana Chochołowska czy Polana Kopieniec) przybierają wówczas fioletowy kolor. Z tego choćby powodu warto odwiedzić niżej położone partie Tatr w kwietniu lub na początku maja, mimo że w wyższych partiach gór panują jeszcze wówczas warunki typowo zimowe i turystyka wysokogórska jest wtedy jeszcze bardzo niebezpieczna.
Komentarze