Szlaki na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego są bardzo zróżnicowane pod względem stopnia trudności. W dolinach znajdują się szerokie ścieżki lub drogi spacerowe. Drogi te są bezpieczne nawet w warunkach zimowych, choć nawet w tych miejscach może występować zagrożenie lawinowe. Szlakami tymi w sezonie letnim przemierzają tłumy turystów.
Im wyżej i dalej od głównych szlaków wiodących dolinami, tym ścieżki są trudniejsze, choć nie ma prostego przełożenia między wysokością, a trudnością szlaku. Najtrudniejsze szlaki wiodące w skalnym terenie często ubezpieczone są sztucznymi ułatwieniami w postaci łańcuchów, klamr i drabinek przytwierdzonych do skały. Z trudnościami technicznymi, z jakimi możemy spotkać się na szlaku związany jest również stopień ekspozycji. Przez ekspozycję rozumie się otwarcie na przestrzeń w dół zbocza, czyli bezpośrednią bliskość przepaści bądź dużej stromizny. W dużym uproszczeniu można przyjąć, że jest to synonim stopnia nachylenia zbocza, choć w pewnych przypadkach mimo dużej stromizny ścieżka może być dobrze osłonięta od przepaści skalną zasłoną. Wtedy nie można mówić o ekspozycji. Duża wysokość nie zawsze oznacza dużą ekspozycję i trudności techniczne.
